Prussian Blue. Flute Music at the Court of Frederick the Great
Sophia Aretz – flute, Alexander von Heißen – harpsichord
Hänssler classics 2022, HC22024, TT: 56’17”
Sophia Aretz and Alexander von Heißen are the authors of these what fine interpretations. The flutist gracefully shapes the slower movements and is absolutely unwavering in the faster passages. At times, her virtuosity sounds downright unbelievable. How the artist managed to fit so many notes into such a short time will remain a sweet mystery of her technical skills. von Heißen, on the other hand, plays mainly a subordinate role in the recording, but in creating a harmonic background for the flutist he is the undisputed master. What captivated me about his playing was the incredible independence of both hands. In truth, I got the impression that the harpsichordist was gifted with two right hands
Fryderyk II Wielki, król Prus w latach 1740–1786, był znany z miłości do muzyki fletowej. Sam grał dobrze na tym instrumencie i studiował grę u samego Quantza, jednego z pierwszych wirtuozów tego stosunkowo nowego instrumentu. Chociaż jego zamiłowanie do muzyki i sztuki w ogóle nie spotykało się z uznaniem jego ojca, Fryderyk uparcie dążył do założenia własnego zespołu. Gdy został głową państwa, jego kapela rozrosła się. Grało w niej wielu największych tamtych czasów, z C.P.E. Bachem na czele. Paradoksalnie Carl Philipp Emanuel był wtedy bardziej znany jako akompaniator niż kompozytor.
Cztery z pięciu utworów na tej polecanej dzisiaj i niezwykle efektownej płycie są w tonacjach molowych. Nagranie zamyka para trzyczęściowych sonat samego króla. Choć są one wyraźnie produktem epoki, nie są odtwórcze. Już od pierwszych nut Sonaty e-moll zostajemy wciągnięci w senny świat melancholii, a w szybszych częściach chwytliwe melodie sprawiają, że zainteresowanie kompozycjami Fryderyka Wielkiego nie maleje. W programie albumu znalazła się także czteroczęściowa Sonata triowa przypisywana Quantzowi, urocza sonata autorstwa siostry Fryderyka, Anny Amalii oraz Sonata d-moll H569 C.P.E Bacha.
Autorami tych jakże świetnych interpretacji są Sophia Aretz i Alexander von Heißen. Flecistka z wdziękiem kształtuje wolniejsze części i jest absolutnie niezachwiana w szybszych fragmentach. Chwilami jej wirtuozeria brzmi wręcz niewiarygodnie. Jak udało się artystce zmieścić tyle nut w tak krótkim czasie, pozostanie słodką tajemnicą jej umiejętności technicznych. Podobnie jak C.P.E. Bach u Fryderyka Wielkiego, von Heißen odgrywa w nagraniu głównie rolę podrzędną, ale w tworzeniu harmonicznego tła dla „gwiazdy” jest niekwestionowanym mistrzem. To co mnie urzekło w jego grze, to niewiarygodna niezależność obu rąk. Prawdę powiedziawszy odnoszę wrażenie, że klawesynista obdarzony został dwoma prawymi rękami. Aby się o tym przekonać, proszę posłuchać Adagia otwierającego Sonatę Anny Amalii albo Sonaty Quantza.
A dlaczego płyta została zatytułowana Prussian Blue (Błękit pruski)? To wyjaśnia Karsten Erik Ose w znakomitym tekście dołączonym do nagrania. Lektura jest nie tylko pouczająca i ciekawa, ale stanowi też istotne uzupełnienie nagrania.
Robert Majewski
Recenzje płyt i książek. Felietony. Blog o kulturze 