Był jednym z najwybitniejszych wirtuozów fortepianu. Podczas swojej długoletniej kariery koncertował na całym świecie, występując pod batutą takich dyrygentów jak m.in. Pierre Boulez, Riccardo Chailly, David Zinman, Kurt Masur, Charles Dutoit, André Previn, Valery Gergiev, Seiji Ozawa, Lorin Maazel i sir Colin Davis, współpracując z najsłynniejszymi orkiestrami m.in. z filharmonikami berlińskimi, londyńskimi i izraelskimi, czy orkiestrą lipskiego Gewandhausu i Concertgebouw w Amsterdamie.

Kilkakrotnie występował na warszawskim festiwalu Chopin i jego Europa. Zasiadł w jury Konkursu Chopinowskiego.

Pozostawił ogromny dorobek fonograficzny, w tym nagrania nagrodzone m.in. Gramophone Classical Music Award, Grand Prix du Disque, Edison Music Award, Diapason d’Or, Victoire d’honneur, czy Latin Grammy Award.

Jeszcze niedługo przed ostatnim Konkursem Chopinowskim mieliśmy nadzieję, że Nelson Freire powróci do Warszawy, by zasiąść w jury, jednak w związku ze złym stanem zdrowia pianista nie był w stanie już tego zrobić. Krótko po tej informacji Narodowy Instytut Fryderyka Chopina przekazał, że blisko związana z Nelsonem Freire Martha Argerich zdecydowała się być przy przyjacielu i również zrezygnować z podróży do Warszawy.​

– Od dziecka kocham muzykę Chopina, ale kluczowy był rok 1957 – wspominał Nelson Freire. – W Rio de Janeiro pojawił się polski pianista Aleksander Sienkiewicz, który postanowił zorganizować w Brazylii pierwszy międzynarodowy konkurs pianistyczny. Miałem wtedy 12 lat. Utwory Chopina wypełniały niemal cały program konkursu. Musiałem grać IV Balladę, Poloneza As-dur, mazurki – opowiadał w jednym z wywiadów.\

Zdjęcie: Decca | Gregory Favre