Wysocki osobisty
Tomasz Wachnowski, Adam Ochwanowski
Le Chant du Mond/Schubert Music sp. z o.o. 2022, TT: 41’45”
Wyobrażam sobie, że na płycie „Wysocki osobisty” jej autorzy podpowiadają, że dla rosyjskiego poety i pieśniarza przestrzeń języka jest jedyną prawdziwą ojczyzną. Rosyjska napaść na Ukrainę nadała temu wydawnictwu dramatyczny wydźwięk.
Wysocki wyrażał Rosję z całą jej powagą, bólem i słabościami. Pisał o losach pokolenia wojennego, o utraconym honorze. Słuchający go weterani wojny ojczyźnianej czuli, że Wysocki jest jednym z nich. Pisał dla chcących poczuć los człowieka radzieckiego. Pisał piosenki, jak to sam ujął – „dla żywych i nieżywych przyjaciół”.
Spektrum jego fanów było rozległe. Byli wśród nich także pracownicy bezpieki. Jedna z plotek głosiła, że Wysockiego chronił sam Jurij Andropow – szef KGB, późniejszy przywódca Związku Radzieckiego.
Rosja Wysockiego to kraj, którego rozumem nie obejmiesz i „biez wódki nie razbieriosz”. Jego Rosja to kraj despotycznych łotrów, ale i dobrych, ciepłych ludzi, którzy są nam tak naprawdę bliscy. Czyż taka Rosja nie siedzi w nas głęboko? Witkacy przed laty zauważył, że choć Polacy nienawidzą Rosji, to po pijaku śpiewają rosyjskie piosenki.
Bard Tomasz Wachnowski oraz Adam Ochwanowski, poeta i autor przekładów, podjęli się zadania pokazania na nowo trzynastu piosenek Włodzimierza Wysockiego. Branie się za Wysockiego wymaga odwagi. Znamy przecież jego piosenki z licznych i świetnych przekładów i interpretacji. W Polsce z dużymi sukcesami popularyzował Wysockiego sam Wojciech Młynarski. Jednak najbardziej intensywnie propagował go Jacek Kaczmarski. Tłumaczeń jest oczywiście znacznie więcej. Jednego z ostatnich i wartych uwagi dokonał płocczanin Paweł Wójcik.
Wachnowski i Ochwanowski mogli pozwolić sobie na akt artystycznego męstwa, bo nie brak im talentu. Słychać go w każdej linijce tekstu, w każdej muzycznej frazie, w każdym zaśpiewanym dźwięku. Czyste linie i surowa zawartość albumu nie domagają się natychmiastowego zachwytu. Każda piosenka była dla mnie swoistą epifanią. Poetyckie powinowactwo dusz Wysockiego i Ochwanowskiego jest bardzo wyraźne. To nie są tłumaczenia jeden do jednego. I bardzo dobrze. Ochwanowski dobrze wie, że są dwa rodzaje przekładów: wierne i piękne. Postawił na te drugie, nadając im indywidualny rys.
Z kolei Tomek Wachnowski piosenki Wysockiego podlał sosem solidnej produkcji muzycznej. Kapitalny kontrabasista (Wojciech Front), akordeonista z wyobraźnią (Oleg Dyyak) i przykuwający uwagę głos lidera nie wyprali piosenek z przynależnej im surowości. Zrobili po prostu to, co rasowi muzycy zrobić powinni: zagrali z polotem, inteligentnie i z inwencją.
Słucham tej płyty z podziwem zarówno dla piękna i śpiewności przekładów Ochwanowskiego, jak i dla architektury muzycznej narracji Wachnowskiego. Obaj artyści są szczerzy w tym, co robią, osobiście traktują Wysockiego, nigdy nie tracąc z oczu najważniejszego – że malują obraz wielkiego poety. To płyta o poezji, ludzkim losie i miłości. Po raz kolejny okazuje się, że twórczość dojrzałych już ludzi wraz z rozwojem cywilizacji nie przestaje być wartością.
Robert Majewski
Tekst pierwotnie ukazał się 27 maja 2022 roku na łamach Gazety Wyborczej Płock.
Recenzje płyt i książek. Felietony. Blog o kulturze 
P.S. Wkradł mi się jeden błąd ponieważ tytuł 12 płytowego albumu brzmi ” Na koncertach Włodzimierza Wysockiego „.
PolubieniePolubienie
„dla żywych i nieżywych przyjaciół”, czyli ja jestem żywym przyjacielem niestety nieśmiertelnego już Wysockiego. Słucham tych fragmentów i jestem oczarowany, ale jednocześnie trzeba mieć odwagę, aby tego wybitnego Barda umieścić na jednej płycie. Przecież i 100 płyt by mało było. Razem z Bułatem bardzo cierpieli, że Rosja taka dziwna jest. Wysocki śpiewał niskim, ochrypłym barytonem,
przy akompaniamencie gitary. Ojciec Jego pracował na poczcie i pochodził z rodziny żydowskiej. Jego matka była kierowniczką Archiwum Naukowo-Technicznego w Instytucie Naukowo-Badawczym Przemysłu Maszynowego oraz tłumaczką języka niemieckiego. Po wojnie trochę mieszkał z ojcem w Niemczech oraz z jego drugą żoną. Wołodia był chory na serce, ale potem w dorosłości stwierdzono, że wada zniknęła. Był także niesamowicie wspaniałym aktorem teatralnym oraz filmowym. Piszą o jego 3 żonach. Mnie najbardziej utkwiła w pamięci przepiękna Marina Vlady, właśc. Marina de Poliakoff-Baïdaroff – francuska aktorka pochodzenia rosyjskiego, która była z nim do jego śmierci. Często bywało tak, że Marina była we Francji. Wtedy telefonistki pocztowe maiły nieraz ucztę duchową jak Wołodia dzwonił do ukochanej żony i przez telefon kilkugodzinne koncerty urządzał dla niej. Osobiście uważam, że z tą kobietą był najszczęśliwszy.
https://youtu.be/CqbaQzqVx8Q?list=RDCqbaQzqVx8Q Wprawdzie nie śpiewa tej pięknej piosenki o Marinie Wysocki, ale zawsze ten utwór na kolana powala mnie.
https://youtu.be/MCnEp2wy7Lo Kiedyś tamta piosenka była z napisami, ale szukając jej znalazłem ten film z napisami po polsku / kółeczko zębate /.
https://youtu.be/DW9Q2z8XcnA Cudowna także piosenka.
Wielkim arcydziełem dla mnie był album Wysocki od początku składający się z 12 winylowych płyt wydanych przez Melodię w ZSRR. Kiedyś miałem je wszystkie.
Wołodia niestety dużo palił i pił alkoholu co także zgubiło tego wielkiego i ponadczasowego artystę.
23 lipca 1980 miał zapaść, a dwa dni później zmarł we śnie o godz. 4:10 nad ranem. 28 lipca jego ciało zostało wystawione na pożegnanie w Teatrze na Tagance, następnie pochowano go na Cmentarzu Wagańkowskim w Moskwie. Jak podają media jego Marina żyje do dzisiaj.
Dodam, że na płycie bardzo dobrej jak napisałem na początku brakuje wielu ważnych utworów, ale to i tak nic nie ujmuje tej płycie.
Jako ciekawostkę dodam jeszcze, że jest radio poświęcone tylko i wyłącznie Wysockiemu:
101.ru Vladimir Visotsky Np. w moim radiu wystarczy wpisać 101.ru wtedy wyskoczy ponad 100 stacji tematycznych i wyszukać sobie.
PolubieniePolubienie
https://youtu.be/2gaKpWNP0U0 Prawdziwe cudo mi się w tej chwili na YouTube pokazało, czyli ponad 4 godziny Wołodii 👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍.
PolubieniePolubione przez 1 osoba