La Serenissima (Venetian Silhouettes)
Sophie Junker, {oh!} Orkiestra, Martyna Pastuszka – direction
Aparte Music, Little Tribeca 2025, APP 337 TT: 73’00”

Od płyty Amate Stelle. Aria for Anna Maria Strada Marie Lys (Glossa Music, 2023), żadna inna nie zrobiła na mnie tak dobrego wrażenia jak ta, nagrana przez Spohie Junker z udziałem naszej {OH!}Orkiestry. Oczywiście mam na myśli recitalowe nagrania barokowej muzyki operowej. 

Na albumie La Serenissima, Venetian Silhouettes odnajdziemy wielkie nazwiska barokowych kompozytorów weneckich, ale przede wszystkim wspaniały głos Spohie Junker, która – choć jeszcze wiekiem młoda – to już artystycznie dojrzała. 

Wśród bohaterów nagrania znajdziemy Antonia Vivaldiego, Giovanniego Portę, Tomaso Albinoniego, Benedetto Marcellego, Antonia Lottiego i Francesca Gaspariniego. W przypadku dwóch ostatnich mamy do czynienia ze światowymi premierami fonograficznymi arii: Con flamme, e con straggi (Lotti) i Sì, ti sente l’alma mia (Gasparini). Przy okazji tych dwóch utworów warto podkreślić twórczą obecność akompaniującej orkiestry. {oh!} Orkiestra w Lottim pokazała swoje oblicze pełne pasji i wrażliwości na niuanse, a w Gasparinim wdzięk i lekkość. Godnym wsparciem dla śpiewaczki okazała się w Gasparinim Martyna Pastuszka, prowadząca swój zespół od skrzypiec. 

Sophie Junker prezentuje nieskazitelną technikę wokalną, która pozwoliła jej pokazać pełną kolorów emocjonalną warstwę prezentowanych arii. Umiejętności Junker są tak wysokie, że… ich nie słychać. Ona nie tylko śpiewa, ona jest śpiewem! To charakteryzuje najlepszych. 

Z kolei intuicyjne i ekspresyjne partnerstwo, jest cechą wzajemnych relacji solistki i akompaniującej jej orkiestry.  Artyści nie poszli w kierunku nadmiernego afektu, skupili się na opowiedzeniu historii zawartych w muzyce i tekstach arii. {oh} Orkiestra pod batutą Martyny Pastuszki znakomicie zaznaczyła swoją obecność na tej płycie. To czołowy polski zespół barokowy. Grają stylowo, wyróżniając się wśród najlepszych orkiestr aksamitnym i miękkim brzmieniem. To dobrze, bo większość barokowych składów gra znacznie ostrzejszym dźwiękiem. 

Ekspresja wszystkich wykonawców to cecha charakterystyczna całego albumu. O pięknym brzmieniu skrzypiec Martyny Pastuszki pisałem nieco wyżej. Nie sposób jednak przeoczyć solowej partii oboju (Emma Black) w arii Vendetta, sì farò Gaspariniego. 

Lubię wracać do tej płyty i mam ją zarówno w wersji fizycznej jak i cyfrowej. Ta pierwsza towarzyszy mi w domu, ta druga umila czas podczas podroży samochodem. 

Robert Majewski © 2025 

Albumu można posłuchać w streamingu Apple Music.